Mensen doen rare dingen als ze onder druk staan

Mensen doen rare dingen als ze onder druk staan. Laatst sprak ik met Tom, wiens bedrijf het weliswaar heel goed doet, maar die daar even helemaal niet van kan genieten. Gehaast vertelde hij mij wat hij allemaal nog moest doen, wie er allemaal iets van hem wilde, dat het allemaal ook erg belangrijk was, dat er ook een heleboel leuke dingen waren, maar te veel te veel, en dat hij dat allemaal helemaal niet wou. Maar ja, hij kon er niets aan doen, hij moest wel.

Zelfs ik voelde me uitgeput na het luisteren naar zijn verhaal.

Het verschil tussen waarneming en feit

Samen gingen we op onderzoek uit: wat was er nou eigenlijk aan de hand? We ontdekten een paar opmerkelijke dingen:

Tom had het namelijk nauwelijks drukker dan anders. Er waren een paar hele intensieve weken geweest, maar die waren inmiddels echt voorbij. Zo voelde het echter niet voor hem. Hij was enorm gestrest, chagrijnig en futloos: hij nam geen initiatief meer, gaf zijn mening nauwelijks nog, stelde zich passief op. Hij zei gewoon op alles ja, want het moest toch.

Dat is de onderliggende strategie…

Tom is een man met leiderschapskwaliteiten. Hij heeft een sterke mening, een visie op zijn werk en veel ervaring.

Daar was helemaal niets meer van te zien. Want onder druk liet Tom deze kwaliteiten vallen: Toen er een tijd veel druk op hem uitgeoefend werd, kon hij zijn tijd niet meer indelen en was hij zijn autonomie kwijt. Hij werd even geleefd. Dat leidde ertoe dat hij alles wat op hem afkwam ging zien als een hevige storm, die hopelijk vanzelf wel overwaait. Voor een storm moet je je beschermen, duiken, en dat deed hij heel grondig. Hij liet elk initiatief uit zijn handen vallen, zette zich schrap en liet het allemaal over zich heen komen.

… en daarom werkt het niet

Het gevolg van deze passiviteit: Tom saboteerde zich zelf en werd nog meer geleefd. Hij had na verloop van tijd echt geen grip meer op zijn tijd en zijn werk, omdat hij alles als een onvermijdelijke verplichting ging zien. Hoe langer hoe meer gedroeg hij zich als een slachtoffer van de omstandigheden, ook toen hij dat al lang niet meer was. Hij had geen grip meer en voelde alleen maar nog onmacht en wanhoop.

Zijn strategie van duiken zorgde ervoor dat hij inderdaad een slachtoffer werd, wiens leven bepaald werd door zijn omgeving en niet door hemzelf.

Wat werkt dan wel?

In Toms geval was de oplossing verrassend simpel: toen hij begreep wat hij onbewust aan het doen was (namelijk geen beslissingen meer nemen en overal in meegaan), werd duidelijk wat wel nodig was: hij moest weer de leiding gaan nemen over zichzelf. Hij moest weer keuzes maken, bijvoorbeeld over de vergadering van aanstaande maandag avond waar hij zo tegenop zag.

In zijn stress was hij ervan overtuigd dat hij het niet kon maken om niet te gaan. Toen hij de feiten bekeek besefte hij echter dat de andere deelnemers heus wel een keer zonder hem konden vergaderen. Hij zei af.

Een kleine stap met enorme gevolgen: hij voelde zich meteen sterker. Gaandeweg maakte hij steeds meer bewuste keuzes en daarmee veranderde alles. Hij voelde zich weer in control, en al snel ging het weer veel beter met hem.

Wat is jouw strategie?

Net zoals Tom passen wij allemaal vaak ongemerkt strategieën toe die helemaal niet werken. Ook jij, ook ik. Elke strategie is anders, en we hebben allemaal onze persoonlijke voorkeuren en kronkels.

Bekijk eens goed wat jij doet. Levert het het resultaat op dat je wil? Als niet: is het echt de enige mogelijkheid? Of kun je anders handelen? Onderzoek dit voor jezelf.

Je kunt daarin zelf een heel eind komen. Sommige strategieën, sommige kronkels zijn echter zo diep verweven met wie je bent, dat je ze zelf niet meer ziet. Dan heb je iemand nodig die je daarbij helpt.

Neem dan contact op met mij voor een gratis kennismakingsgesprek. Daarin gaan wij samen de mogelijkheden onderzoeken hoe jij jouw zelf-saboterende strategieën kunt ontrafelen en welke strategieën je kunt kiezen die wél werken, zodat je meer ruimte en meer autonomie kunt ervaren.