Zo voorkom je een welles-nietes-discussie

Wanhopig zit Paula tegenover mij. Want zij raakt vaak betrokken in vervelende discussies, en ze begrijpt niet waarom dat zo is. Haar enige verklaring is dat mensen haar dwars willen zitten, terwijl zij terechte vragen en redelijke eisen stelt.

Onthutst en teleurgesteld vertelde ze bij ons laatste gesprek over een bespreking met een ambtenaar van haar woongemeente rondom de plaatsing van zonnepanelen in haar buurt. Het gesprek leek redelijk goed te gaan, ze hadden afspraken gemaakt over wat er ging gebeuren en hoe het nu verder moest.

Ze was opgelucht en redelijk optimistisch, totdat ze haar inbox opende. De ambtenaar had haar een mail gestuurd met de vraag, of hij de correspondentie tussen de gemeente en haar kon doorsturen aan een andere betrokken partij. Zij antwoordde erop, hij antwoordde – en voor je het wist was de toon venijnig, en Paula in alle staten (en de ambtenaar waarschijnlijk ook).

Samen hebben wij de mailwisseling geanalyseerd om erachter te komen wat er mis was gegaan.

Ontbrekende redenen en redeneringen

Uiteraard waren aan beide kanten wat onhandigheden te lezen. Maar een ding sprong eruit: Paula uitte haar mening niet duidelijk, maar was vooral in de toon afwijzend. Ook benoemde ze niet waarom ze moeite had met het doorsturen van de mails. Resultaat: Net zoals de ambtenaar vond ook ik haar lastig overkomen.

Ik vroeg door, en verontwaardigd vertelde ze me dat het toch helder was dat de mailwisseling (die verder onschuldig leek) niet zomaar doorgestuurd kon worden, omdat ze ook informatie bevatte die niet over deze zaak ging.

Een helder en overtuigend argument, inderdaad. Alleen, ze schreef het niet, maar liet alleen haar boosheid tussen de regels door blijken. Ze dacht dat ze duidelijk was, maar ze was het niet. Dat leidde tot een vervelende mailwisseling, die makkelijk voorkomen had kunnen worden.

Voor Paula, zo bleek, was de reden van haar bezwaar zo vanzelfsprekend dat het niet eens in haar opkwam om dit te benoemen. Haar was ook niet bewust hoe haar toon overkwam.

Had Paula haar redenen genoemd, dan had de ambtenaar daar waarschijnlijk open op gereageerd, want ze had natuurlijk gelijk. Kleine moeite om deze passages eruit te halen, en het probleem was opgelost geweest.

Wat doe je als je zelf snel in vervelende discussies beland?

1. In elk gesprek, in elke discussie is het van essentieel belang dat je je redenen benoemt waarom je iets wil of vindt. Alleen dan kunnen anderen je volgen, en wordt er een echt gesprek mogelijk. Want besef wel: anderen kunnen niet in je hoofd kijken – wat voor jou vanzelfsprekend is, is het voor een ander niet.

2. Benoem deze redenen in de ik-vorm en niet abstract. Zeg “Het is voor mij belangrijk dat de printer niet te ver weg staat omdat ik last heb van hielspoor en daarom niet ver kan lopen”. Als je het abstract formuleert (“Onderzoek heeft uitgewezen dat…”, “het is toch algemeen bekend dat …”) beland je heel snel in een welles-nietes-discussie. En daar heeft niemand iets aan.

Wat doe als je tegenover boos wordt en jij begrijpt niet waarom?

Je ziet hem al aankomen: als jij niet snapt waarom je tegenover vindt wat hij of zij zegt, vraag hem of haar naar de redenen. Luister daar echt naar en ga erop in. Het gesprek zal meteen anders worden, en de kans dat jullie eruit komen, zal enorm toenemen.

Heb jij ook last van allerlei gedoe met andere mensen, en snap je niet hoe dat toch kan? Neem dan contact op met mij, en wij gaan in een vrijblijvend en gratis adviesgesprek onderzoeken wat er speelt en wat jij kunt doen om dit te veranderen.