Veerkracht: Zo lukte het Michelle
Michelle ziet zichzelf als een goede, betrokken arts. Althans, meestal. Want er zijn van die dagen. Bijzonder drukke dagen met een stroom van patiënten, ontelbaar veel vragen van verpleegkundigen en andere behandelaars. Met familiegesprekken, administratie, spoedgevallen en artsen in opleiding die begeleidt willen worden.
Als dienstdoende arts heeft zij de leiding over de afdeling. Zij is diegene die prioriteiten moet stellen. En juist daar gaat het op zulke momenten mis. Er moeten vijf dingen tegelijk, en alles lijkt even belangrijk, even urgent. Waar te beginnen? Ze heeft geen idee meer. Ze raakt verlamt en verliest waardevolle tijd, die toch al zo schaars is. De neerwaartse spiraal begint: ze veroordeelt zichzelf, vindt zichzelf stom. Anderen kunnen het toch ook? De patiëntenzorg komt daardoor weliswaar niet in het geding, dat weet zij ook, maar ze loopt uit. Alles duurt langer op een toch al lange werkdag. Patiënten moet langer wachten en beginnen te mopperen. Daar voelt ze zich schuldig over. Op weg naar huis vliegen de zelfverwijten haar om de oren. Sip, moe en onzeker komt ze thuis, piekerend valt ze in slaap. Ze wordt vroeg wakker, en daardoor wordt de volgende dag weer net zo zwaar.
Tijdens onze gesprekken begint het haar te dagen dat de zelfverwijten een cruciale schakel zijn in de vicieuze cirkel waarin ze terecht komt. Ze trekt zichzelf omlaag, en het gaat van kwaad tot erger. Hoe meer zelfverwijten, hoe meer druk, hoe meer piekeren en hoe minder energie, waardoor het allemaal steeds zwaarder wordt.
Ik vraag haar wat ze zou zeggen tegen een vriendin die hetzelfde overkomt. “Ik zou haar zeggen dat ze even een pauze moet nemen. En ik zou haar een knuffel geven, als dat weer mag.” Je zou met haar meeleven, zeg ik, compassie tonen. “Ja”, roept ze, “het is toch ook ontzettend zwaar voor haar!” En ze valt stil.
Kan zij dat niet ook voor zichzelf doen? Zelfcompassie tonen? Het vergde wat tijd, inzicht en oefenen, maar inmiddels lukt het haar steeds beter om zichzelf te steunen. Als ze zich betrapt op zelfverwijten, spreekt ze zichzelf troostend toe. Ze haalt een kop thee en neemt een paar minuten pauze. Dat geeft haar net genoeg energie om weer na te kunnen denken en prioriteiten te stellen. Als gevolg hiervan voelt zij zich sterker en kan zij haar werk beter aan.
Net zoals bij Michelle zijn zelfverwijten vaak een essentiële schakel, die veerkracht lastig maken. Want hoe kun je opveren terwijl je jezelf neerknuppelt? Zelfcompassie is de sleutel, en sommige mensen moeten dat actief leren.
Workshop over veerkracht
In juli bied ik mijn nieuwe workshop “Veerkracht kun je leren” aan, waarin je in een kleine groep concrete stappen gaat zetten op weg naar meer kracht en veerkracht.
De investering voor deze workshop is 297€ (ex btw). Gelukkig is er een vroegboekkorting! Als je je tot en met 2 juli aanmeldt, is de investering 197 € (ex btw).
Interesse? Stuur me een mail. De tweedelige online workshop “Veerkracht kun je leren” vindt plaats op donderdag 9 juli en donderdag 16 juli van 9.30 – 12.00.
