Heb je je smoes al klaar?
Weer heb je te veel gezegd!
Dat voelt heel ongemakkelijk omdat je opdrachtgever nu iets over jou weet dat eigenlijk aan vrienden voorbehouden is. Niet prettig.
Dat kun je voorkomen.
Vandaag leer je hoe je in een gesprek met een opdrachtgever een duidelijke grens tussen werk en privé kunt trekken, zonder dat je onbeleefd bent.
Zo gaat het nu:
Het gesprek met je opdrachtgever begint met koetjes en kalfjes.
Maar opeens vraagt zij iets dat je heel persoonlijk vindt.
Je bent verrast, weet niet hoe je moet reageren. Maar ja, het is wel een belangrijke klant.
Dus je vertelt wat er aan de hand is. Het voelt weliswaar niet goed, maar nu is het toch al te laat.
Daarna erger je je, vooral over jezelf. Zij is een grens overgegaan, en jij hebt haar niet tegengehouden.
Hoe kun je dit voorkomen? Drie dingen zijn belangrijk:
1. Je rol duidelijk hebben
Als je weet wat jouw eigen rol is, dan worden de grenzen vanzelf al veel duidelijker.
Je rol kun je bepalen door jezelf een paar vragen te stellen:
- Wat is jouw taak?
- Waar zijn de grenzen van deze taak?
- Wat verwacht de opdrachtgever van jou?
- Wat verwacht jij van je opdrachtgever?
2. Je persoonlijke grenzen duidelijk hebben
- Hebben jullie een puur professionele verhouding, of is het ook persoonlijk?
- Wil je het graag meer of minder persoonlijk?
- Wat mag zij weten en wat niet?
Weten waar je grenzen liggen is een, het op het moment zelf doorhebben is een tweede.
Als persoonlijke grenzen overschreden worden, dan voelen wij dat vaak aan. Het voelt ongemakkelijk, je wordt verlegen of je hebt een knoop in je buik. Het gevoel is bij iedereen anders.
Hoe voelt het bij jou?
Dat moet je van tevoren weten als je wil kunnen reageren voordat het te laat is.
Als je dat gevoel bij jezelf waarneemt, is het tijd voor De smoes.
3. Je smoes al klaarhebben
Een gesprek met een opdrachtgever kan spannend zijn.
Op het moment dat zij je grenzen dreigt te overschrijden, heb jij geen tijd en ruimte meer om na te denken.
Als je dan nog iets moet verzinnen om te zeggen, ben je al te laat.
Dus: heb je smoes van tevoren klaar!
Hoe werkt de grenzen-bewaken-smoes?
Stap 1: ontwijken
Bedenk een algemene, generieke reactie op vragen die je gesteld worden.
Bijvoorbeeld: “Hm, dat vind ik een heel lastige/interessante/goede vraag.”
Verder zeg je niets over de vraag. Je geeft geen inhoudelijk antwoord.
Stap 2: van onderwerp veranderen
“Trouwens, wat ik me ook vaak afvraag/wat ik laatst gezien/gelezen/gehoord heb… wat vind je daarvan?”
Introduceer een nieuw onderwerp, waar je je veilig bij voelt.
Handige onderwerpen zijn bijvoorbeeld films, reizen, tentoonstellingen die je gezien hebt, sport, wetenschap en meer. Het is goed als je al een paar gespreksonderwerpen in je hoofd hebt.
Wat altijd werkt: praat over haar hobby of stokpaardje. Ze zal er meteen bovenop springen.
Stap 3: de ander laten praten
Slaat jouw onderwerp aan? Goed.
Slaat het niet aan? Ga naar het volgende onderwerp totdat je iets gevonden hebt dat wel werkt.
Laat haar praten. Praat zelf ook mee, maar houd het op een onderwerp dat jou bevalt.
Deze 3 stappen kun je natuurlijk eindeloos herhalen, mocht dat nodig zijn!
Een stapje verder (voor gevorderden dus)
Kies een onderwerp waarmee je je deskundigheid kunt laten zien, je je expertpositie versterkt.
Laat zien dat je veel weet.
Een muziekjournalist kan bijvoorbeeld praten over een ontmoeting met een uitstekende musicus. Of vertellen dat hij net een boeiend artikel heeft gelezen in de New York Times. Of praten over dat nieuwe talent.
In het kort:
Ken je rol.
Ken je grenzen.
Ken je smoes.
Ik heb ook een vraag aan jou: welke werksituatie vind jij lastig? Schrijf het in het commentaarveld hieronder, of stuur me een mail.
Bedankt!
PS. Meer weten over het stellen van grenzen? Lees dan dit artikel!
Zo herkenbaar haha
Je schrijft prikkelend. Leuk. het issue is ook interessant, grens privé-professioneel. Ik ben er zelf nog niet goed uit hoe ik die leg.
Maar je verhaal roept vragen op: is er een duidelijke grens tussen professioneel en persoonlijk? Is die ‘grens’ niet veel geleidelijker? Zoals je ook aan – zeg – je voetbalmaatjes niet alles hoeft te vertellen? ik zou zeggen: in elke relatie is het goed te weten waar je je grenzen legt. ik geloof niet zo in een onderscheid tussen mijn professionele en mijn persoonlijke ‘ik’.
Dan het antwoord. in een belangrijke relatie voelt de ander als je ontwijkt. Dat komt de relatie niet ten goede lijkt me. Een eerlijk en direct antwoord komt de relatie wel ten goede lijkt me, mits met enige tact gebracht. Waarom niet gewoon zeggen hoe het voor je is? Bijvoorbeeld: ‘Dat merk je goed op, dank je. Toch, dit is voor mij niet het goede moment om erover te praten. Het zit ook niet in de weg in de klus die we aan het doen zijn. Ik hoop dat je daar begrip voor hebt.’
Niets tegen een smoesje zo nu en dan, een ‘white lie’. Het schijnt dat een op de vier dingen die wij zeggen niet helemaal eerlijk is. Maar hoe oprechter hoe beter in het algemeen lijkt me.
Toch?
Dankje! En je hebt gelijk: de grens is niet duidelijk. Ze ligt voor iedereen anders, en ze ligt ook in elke situatie weer anders. Daarom is het zo nuttig om aan te voelen wanneer jouw grens op dat moment bereikt is.
Ik vind ook jouw oplossing heel goed. Super als je dat kunt! Het zal alleen niet iedereen altijd lukken of in elke situatie kunnen. Volgens mij geldt ook voor dit probleem (zoals zo vaak): vele wegen leiden naar Rome.