Roddelende detailfreaks

De stemming liep hoog op in het managementteam van Fieke. De directeur was onduidelijk over de koers, er was constant strijd en Fieke maakte zich druk. De snelle voortgang van de duurzaamheidsagenda dreigde stil te vallen. Dat vond ze verschrikkelijk: duurzaamheid verbeteren was haar verantwoordelijkheid, haar kindje.

De verhoudingen in het team waren al een hele tijd lastig. Er was veel politiek, vooral uit een hoek: Mark. Als ze de naam al hoorde schoot ze in de stress. Hij had zijn kwaliteiten, maar zijn persoonlijkheid viel niet mee: een roddelende detailfreak, wiens behoefte voor controle kwaad bloed zette. Gevolg: onrust in het MT, wantrouwen en conflict.

Toen Fieke bij mij kwam was ze opgejaagd en boos. Ze was niet alleen bang dat haar plannen zouden vastlopen, maar ze maakte zich ook zorgen dat de verstoorde sfeer ertoe zou leiden dat er helemaal geen besluiten meer genomen werden.

Ik was benieuwd naar de scenario’s in Fiekes hoofd: waar was ze bang voor? Ze barstte los: ze zou haar voorstel inbrengen, Mark zou op een of ander detail inzoomen en alles nog een keer grondig willen uitzoeken, het wantrouwen tussen iedereen zou tot ruzie leiden waardoor er uiteindelijk geen besluit kon worden genomen en haar plannen in de prullenbak belandden voordat ze goed en wel begonnen waren. Niet omdat ze omstreden waren, maar omdat het MT niet goed werkte.

Ze moest en zou dit voorkomen! Maar hoe dan? Al snel werd tijdens het gesprek duidelijk dat Fieke (zoals zo velen) te kampen had met een enorm verantwoordelijkheidsgevoel. Als een gek zocht ze naar de juiste woorden, de juiste interventies, het juiste moment.

Tevergeefs. Want ze had niet in de hand hoe de discussie zou gaan. Ze kon het niet controleren. Toen dat inzicht in haar opkam besefte ze tot haar ontsteltenis dat de negativiteit en controlebehoefte ook in haar waren gekropen. Zij stelde zich zelf niet meer constructief op en bemoeide zich net zo goed met alles zoals Mark dat deed.

Zij moest dus haar gedrag veranderen. Ze besloot om meer te luisteren en minder te praten. Ze zou weliswaar staan voor haar wensen, maar zonder te drammen en zonder elke uitdaging aan te nemen. Haar beste optie was vertrouwen op haar collega’s, vertrouwen op het proces.

Maar wat vond ze het lastig om minder mee te gaan in de dynamiek! Tot dat het noodlot haar een handje hielp: de MT-vergadering werd verzet naar een tijdstip waarop ze niet kon. Ze had geen keuze: ze moest laten gaan. En wat bleek? Haar MT-genoten hadden feilloos door wat er moest gebeuren. De ergste voorstellen waren van tafel en haar duurzaamheidsagenda kon verder gaan, ook al was zij zelf niet bij de besluitvorming aanwezig.

Deze ervaring bleek een keerpunt. “Vertrouw op het proces” is Fiekes mantra geworden. Het helpt haar om zich in te houden, de grenzen van haar verantwoordelijkheid te zien, minder meegesleurd te worden in destructieve dynamieken. Steeds meer maakt ze een bewuste keuze wanneer ze iets zegt en vooral wanneer niet. Minder is meer, zo blijkt: haar invloed en effectiviteit zijn toegenomen.

Vertrouw op het proces.