Wat doe ik mezelf aan?
Het Elsighorn is mijn eerste klim. Aan het begin van mijn vakantie zweet ik me er omhoog om mijn fitness op te bouwen. Zo kan ik later zwaardere trektochten doen door de hoogalpiene steenwerelden met af en toe een marmot ertussen. Heerlijk vind ik dat, de grote bergen en de kleine mensjes erin. Nergens kan ik beter relativeren dan daar.
Maar voordat ik zover ben is er die eerste tocht. Ik verheug me en ik zie er tegelijkertijd tegen op. Ergens halverwege het Elsighorn mopper ik waarom ik dat mezelf in hemelsnaam aandoe. Mijn benen zijn zwaar, de top ver weg, ik zweet en ik hijg, terwijl ik net zo goed lekker in een ligstoel in de tuin had kunnen liggen. Innerlijk vloekend zet ik door en merk gaandeweg dat het klimmen, de lichamelijke inspanning mijn hoofd doet opklaren. Het is fijn en moeizaam tegelijk. Maar eenmaal boven weet ik weer waarom ik het doe. Het uitzicht, de bergen, de weidsheid, en de trots natuurlijk dat ik het gedaan heb. De tweede trektocht gaat al beter, en bij de derde wandel ik bijna fluitend de berg omhoog. Mijn benen zijn stevig, ik ben aan de hoogte gewend, mijn spieren zijn krachtig.
Dit proces doet me denken aan coaching. Nee, niet “zet maar door, beklim de berg en alles is goed”. Dat is me te clichématig. Zo simpel zit het niet. Want, om de analogie door te trekken: je moet ook weer van die berg afdalen met misschien klapperende knieën omdat het zo steil is. Al kom je, zoals de Zwitsers zeggen, altijd weer naar beneden.
Wat ik wil zeggen: de stap naar coaching kan lijken op een enorme berg. Je hikt op tegen de confrontatie met al je moeilijkheden en je bent bang voor wat je in de krochten van je ziel tegenkomt.
Weet dat wat voor jou nu zwaar of zelfs onmogelijk voelt straks veel makkelijker gaat. Voor veel mensen is bijvoorbeeld het risico nemen dat je werk niet perfect is compleet onmogelijk, een ware horror. Na de coaching zit dat anders: je bent ervoor getraind om het lichter te nemen terwijl je nog steeds je doel bereikt. Je omgeving profiteert er ook van omdat je met een ontspannen en fitte collega of vriend sneller én gezelliger doorstapt. Ook al struikel je af en toe, je hebt geleerd hoe je dat kunt opvangen. Je mentale spieren zijn gegroeid.
Dus pak je bergschoenen en begin je aan je klim. Al zit je voor de start vol met gemengde gevoelens: in mijn ervaring is iedereen die mijn kantoor binnenstapt (of op de zoom zit) al heel snel opgelucht. Je verhaal kwijt kunnen bij iemand die verder nergens mee te maken heeft verlicht enorm. Ik kan je garanderen: ik heb al zoveel bizarre verhalen gehoord dat ik van jouw kronkels echt niet schrik.
Klaar voor de klim en het weidse uitzicht? Maak snel een afspraak voor een geheel vrijblijvend kennismakingsgesprek: https://www.gerny.nl/contact/
