Dit artikel vond ik eng om te schrijven, ook al is het troostend

Het conflict tussen Hamas en Israël en de verschrikkingen die de mensen in de regio daardoor moeten meemaken houden mij zoals misschien jou ook bezig. Ik worstel ermee met hoe ik me daartoe moet verhouden. Ik vind het lastig, en ik merk dat het ook voor sommigen van mijn cliënten zwaar is: de emoties, de boosheid, het verdriet, de angst lopen hoog op.
 
Ik vind trouwens ook het schrijven van dit artikel niet makkelijk, het maakt me bang. Maar ik kies ervoor om het toch te doen. Dat doe ik vanuit mijn rol als coach, van iemand die mensen helpt om een weg te vinden in moeilijke momenten in het leven.
 
Even een disclaimer: Politiek staat hier buiten. Ik ga niet in op wat er precies gebeurd is en wie wat gedaan heeft. Het artikel gaat er dus ook niet over wiens schuld het is, wie het bij verkeerde of rechte eind heeft of wie verschrikkelijker is.
 
Mijn vraag is de volgende: wat maakt dat wij het zo moeilijk vinden om een verhouding te vinden tot wat er gebeurt? Ik denk dat daar een aantal redenen voor zijn (en er zijn ongetwijfeld nog meer). Aan het einde van deze mail lees je bovendien een behulpzame tekst van Esther Perel. Maar eerst drie redenen die het voor ons moeilijk maken.

1. Mensen vinden het lastig om om te gaan met zaken die niet duidelijk zijn. Het liefst weten we precies waar we aan toe zijn. Het is ja of nee, goed of fout. Maar het probleem rondom Israël en de Palestijnen is misschien wel het neteligste politieke probleem dat er is, met gruwelijkheden aan alle kanten. Sommige mensen splitten: ze zoeken al het slechte aan de ene kant en al het goede aan de andere. Maar helaas, zo eenduidig is het leven nooit, en al helemaal niet in deze vraag. Gevolg: je blijft zitten met gemengde gevoelens, en dat is lastig.
    
2. Wat als het ene klopt en het andere ook? Wij hebben het gevoel dat we moeten kiezen. Wij zijn voor de een of voor de ander. Maar wat als het ene verhaal klopt en het andere ook? Wat als beiden een punt hebben, ook al spreken die punten elkaar tegen? Dat is al genoeg voor kortsluiting in je hersenen. Je vindt dat je iets moet vinden, maar wat je vindt klopt niet, of wel…. En daar ga je.
    
3. De beladenheid van het Israël-Hamas- conflict is enorm, voor verschillende, ook historische redenen (antisemitisme, kolonialisme en nog veel meer). Elk gesprek over dit onderwerp roept onmiddellijk heftige emoties op. Het is explosief, en daar zijn velen bang voor (ik ook). Dus we vermijden het liever.

 
Als afsluiting deel ik dit statement van Esther Perel met je, dat ik nuttig en ook troostend vind:

Be careful to separate people from the policies of their governments.
Be careful to separate people from the actions of terrorists who live among them.

Be careful not to collapse history and context into narrow interpretation.
Be careful not to eschew complexity and nuance for the sake of memeification.

Be careful to recognize that grief for one side does not mean hate for the other.
Be careful to understand that support for one side does not mean hate for the other.

Be careful of gaslighting on a mass level: disinformation and denial of loss.
Be careful not to dismiss the excruciating and real pain of others. Do not make it worse.

Be careful not to say things online that you would not say to someone in real life.
Be careful not to add hatred on top of hatred; we are all being crushed underneath its compounding weight.

Be careful not to lose empathy for those with whom you disagree.
Be careful not to dehumanize others. Doing so dehumanizes you.

Do not lose touch with the parts of you needed most. Your compassion. Your humanity. Your care.