Het trucje van soaps

Vorige week ging ik een voorstelling kijken. 5 uur lang! Verrassend genoeg was het helemaal geen lange zit. In “Leedvermaak” van Judith Herzberg wordt het verhaal verteld van verschillende generaties van een familie, die, om maar een element eruit te halen, wel praten, maar helaas zelden over datgene dat er echt toe doet. Want ze willen elkaar niet met hun (nogal ingrijpende) verleden belasten. Het is niet belangrijk, zeggen ze. Het is voorbij. Dat soort redeneringen. Elke volgende generatie heeft opnieuw last van alle geheimen en alle sluimerende pijn die er is, maar er niet mag zijn. En elke generatie herhaalt de fout.

Het doet me denken aan hét trucje van soaps. Gevoeld driekwart van alle verwikkelingen komen eruit voort dat mensen elkaar niet vertellen wat er aan de hand is, of wat ze bezig houdt. Ze hebben geheimen. Gedoe gegarandeerd!

Nu is het leven niet altijd zo dramatisch als op toneel of in een soap, maar het klopt natuurlijk wel: heel veel gedoe komt eruit voort dat we niet praten. Dus, voordat je besluit dat het niet de moeite waard is of dat het de ander toch niet interesseert: zeg iets. Praat erover. Deel wat je bezig houdt. Het voorkomt dat je leven tot een soap of een (heel goed, maar toch) toneelstuk wordt.

En als je wil reageren op dit stukje, of als je een vraag hebt: graag. Ik waardeer de vele reacties, aanmoedigingen en reflecties die ik vorige week kreeg zeer.